Autolesioak urte batzuetara iritsi ziren. Ikerri gaizki sentiarazten zion edo antsietatea eragiten zion zerbait gertatzen zitzaionean, bere burua zauritzen zuen. Batzuetan, ukabilaz jotzen zuen buruan, eta beste batzuetan, burua lurraren edo hormaren kontra kolpatzen zuen. Behin edo beste lortu nuen bere burua ez jotzea, Carmenek, Rachelek eta Maiderrek, gure hiru psikologoek, irakatsi zidaten guztia praktikan jarriz. Baina beste batzuetan ezin izan nuen saihestu. Egun batzuetan oihu egin nuen, nahiz eta jakin horrek dena okertuko zuela, baina ezin izan nuen nire frustrazioa kontrolatu, ez bainuen lortu bere burua kolpatzea saihestea, ezta berak min hartu izanaren pena ere. Ikerrek babesa behar zuen, ulermena, eta ez oihuak, baina hain zen zaila. Halakoetan, hondoratu egin nintzen. Halaber, egun batzuetan ez nintzen saiatu bera geldiarazteko ezer egiten, eta negar besterik ez nuen egin.
Duela hiru urte, autolesio horiek egunerokoak bihurtu ziren, eta garai hori zailenetakoa bihurtu zen Ikerrentzat eta guretzat. Ia ez zegoen egunik Ikerrek bere burua jotzen ez zuenik, harik eta halako antsietatea eragiten ari zitzaiona aurkitu genuen arte.
Isabel Paulak, Autolesioa autismoan. Oinazea bilatu edo askatu? liburuan, hau idatzi zuen: "Egia esan, autismoa duen pertsona batek adieraz dezakeen portaera desegokitzaile eta kaltegarrienetako bat da autolesioa, baina horrekin zerbaiten berri eman nahi digu, beste bide batzuetatik egin ezin duen zerbait komunikatu, ondoez bat adierazi, estimulu edo gizarte indargarri bat bilatu, muturreko antsietate bat autorregulatu. Arazoaren epidermisean geratu eta portaera disruptiboa dela esatearekin konformatu beharrean, pixka bat harago begiratu beharko genuke: gertatzen delako, zerk eragiten duen, zer funtzio duen pertsonarentzat".
Gaur egun, autolesioak ez dira erabat desagertu, baina ia egin dute, eta jada ez dira lehen zirenak. Gertatzen badira, Iker zerbaiten ondorioz antsietatea edo ondoeza sentitzen ari delako da. Hari laguntzeko modurik onena bere ondoeza sortzen ari dena aurkitzea da. Eta niri laguntzeko modurik onena da batzuetan huts egiten uztea.