Ikerrek, bere hatz erakuslearekin, zerbait marraztu zuen airean, eta gero aurrera jarraitu zuen. Ni haren atzetik nentorren, eta gazteak eserita zeuden mahaiaren albotik pasatzea tokatzen zaidanean, haietako bati entzun nion esaten: "Ume horrek ukitu bat du!", eta gero barre egin. Lagun guztiek barre egin zioten. Ni, mahai haren albotik pasatu berria nintzen, eta mahairantz itzuli nintzen, eta gazteei esan nien ume horrek ez zuela ukitu bat, ume horrek autismoa zuela eta nire semea zela. Komentarioa egin zuen gazteak barkamena eskatu zidan eta bere lagunek berehala isildu zituzten barreak. Gero, Ikerrengana joan nintzen; pauso batzuetara zain zegoen, gertatu zenaz jabetu gabe.
Gazte haiek jakingo balute marraztea Ikerrek gehien gozatzen duen jardueretako bat dela, agian hobeto ulertuko zuketen eszena. Marraztea Ikerrek antsietatea erregulatzeko erabiltzen duen estrategia sentsoriomotorretako bat dela jakingo balute, agian ulertuko zuketen Ikerrek hondartzako egun ikaragarri hartan egiten zuena. Eta agian, desberdintasunak epaitu beharrean ulertzen saiatuko bagina, Ikerrekin leku enpatiko eta atseginagoa egingo genuke. Jar dezagun pixka bat errazago.
Izaki Bakarrak liburuan, Barry M. Prizant autismoan adituak Davidi buruz hitz egiten digu. Autismoa zuen eta testura berriak gustatzen zitzaizkion. Prizantek idatzi zuen: "Hau esponja zati bat da", esan nuen. "Hau esponja zati bat da", errepikatu zuen. "Esponja, esponja eta esponja zati bat da hau". Berriro erreparatu nion material-sentsazioaren eta ahotik ateratzen zitzaizkion hitzen soinuaren konbinazioaren ondoriozko alaitasunari. Esponja puskak eskuak harrotuta zituela eta lurrean zeuden beste zatiei begira zegoela, dantzan hasi zen gelaren inguruan, oin-puntetan. "Esponja, esponja, esponja puska bat da hau!", zioen berak. "Hau esponja zati bat da ". Biharamunean errebelazio handia iritsi zen. Ordurako gela garbitua zuten... Hala ere, David ikasgelara iritsi zenean, aurreko egunean belaki zatiak aurkitu zituen gelako leku berera joan zen. Bere dantza errepikatzen ari zela behatu nion, begirada niregana jiratuz eta esanez: "Hau esponja, esponja, esponja puska bat da!, hau belaki zati bat da!". Kontuan hartu hau: zer gertatuko zatekeen norbaitek eskola bisitatu izan balu egun horretan haurrak behatzeko? Imajinatu pertsona hori haur hau energiaz beteta gelan sartzen ikusten, eta gero dantza txiki bat egiten eta esponja baten gainean zerbait zizelkatzen ikusten. Ziur aski, bisitariari jokabidea zentzugabea irudituko litzaioke. Edo ergela. Edo ez hanka ez bururik gabea. Eta bisitariak zalantzan jarriko zuen, beharbada, Davidek errealitatean duen kontrola — edo, gutxi gorabehera, belaki hitzaren ulermena —. Baina aurreko egunean gelan egon izan balitz, Davidekin izan nuen elkarrizketa partekatu izan balu, testura berriekiko duen berotasunaren berri baleki, orduan ulertuko zukeen zehazki zer gertatzen ari zen. Ume hau aurreko eguneko bere esperientzia kontatzen ari zen... Istorio bat kontatzen ari zen".
Istorio honekin batera datorren irudia Ikerrek hainbeste gozatzen duen marrazki horietako bat da, bere zakarrontzitik erreskatatu ahal izan dudana. Zakarrontzi horretan egunero galtzen dira Julioren abenturak bezalako istorioak, duela urte batzuk espazio honetan bertan argitaratzen ditugunak. Marrazki honetan, berriz ere, Julio eta Hulk agertzen dira, estilizatuxeagoak badira ere, eta dirudienez, adiskidetasunari eutsi diote.