Bi urte geroago, Zumaiara etorri ginen bizitzera, eta autismo hitza ezagun egiten hasi zitzaidan. Nire bizitzako une horretan autismoari buruz nuen erreferentzia bakarra hiru ama horien erreportajea zen. Beraz, haiekin harremanetan jartzea erabaki nuen. Haietako birekin hitz egitea lortu nuen. Haietako bat, Dunia, aurrez aurre ezagutu ez nuena, laguntza handia izan zen niretzat. Harengandik gauza asko ikasi nituen. Irakatsi zidan lehenengo gauza izan zen autismoa duen haur bat edukitzeak esan nahi zuela gu "autismodun familia" izango ginela. Hasieran, ez nuen ulertu berak esan nahi zidana, baina pixkanaka, ulertzen joan nintzen.
Iker txikia zenean, familiarteko bilera eta bazkariak sozialki garrantzitsuak ziren beretzako. Bazkari horietan parte hartzeari utzi edo haietara familia erdia (Iñaki eta Aitana) joan baino, erabaki genuen postrearen unera bakarrik joango ginela. Horrela, Ikerri ez zitzaion hain luze egingo, ahalegin berezirik suposatzen ez zion zerbait jango zuen, eta denok gozatuko genuen familiako une batez.
Zinemara joan ginen lehen aldietan, denok, Aitana barne, adostu genuen Ikerri filma gustatzen ez bazitzaion alde egingo genuela. Guri ez zitzaigun ezer gertatuko pelikula bukatu gabe uzteagatik, baina Ikerri, beharbada, estres eta antsietate une bat aurreztuko genioke. Behin zinema utzi behar izan genuen, eta Aitana, 4 urte eskasekin, protestarik egin gabe atera zen.
Jatetxeetara joaten ginenean ere, adostu genuen denok jakin behar genuela zer eskatu iritsi aurretik. Ez genuen denborarik galdu behar gutunari begira, itxaronaldi horiek urduri jar zezaketelako Iker eta irteera horiek tentsio-une bihur zitezkeelako berarentzat. Gauzak errazago egin behar genizkion, ez zailago.
Gure bizitzan egin genituen, eta egiten jarraitzen dugun aldaketa horiek dira, Duniak dioen bezala, "autismoa duen familia" izantea. Egokitzapen horiek garrantzitsuak dira Ikerrentzat, batzuetan berarekin bidezkoa ez den mundu bati aurre egiten laguntzen diotelako, eta, askotan, ahalegin guztia bere aldetik bakarrik egin nahi duelako.
El niño que se olvidó cómo mirar liburuan, Juan Martosek eta María Llorentek idazten dute, "Baliabide egokiekin eta beharrezko laguntzarekin, gurasoek aldaketak eta egokitzapenak egiten hasi behar dute beren bizimoduan eta eguneroko errutinetan. Ildo horretan, esan ohi da autismoa ez duela 'haurrak bakarrik', 'familia osoak' baizik. 'Autismoa duen familia' izateak, espektatibak egokitu behar izatea, errutinak egokitu behar izaea eta berariazko hezkuntza-estrategiak erabili behar izatea dakartza".