Esperimentua zuzendu duen psikologoa gonbidatu dute irratsaiora, eta ariketaren muinean sakondu du: "Gaur egungo gizarteak korrika bizitzera behartzen gaitu. Behar hutsalak sortzen dizkigu eta sinestarazten digu haiek lortu arte ez dugula bakerik izango, ez garela zoriontsu izango. Eta, lasterketa horri eusteko, gure bizitza objektuz eta gailu liluragarriz bete ahal izateko, maite ditugunekin egoteko denborarik gabe gelditzen gara. Ez gara ohartzen bizitzeko eta zoriontsu izateko ezer gutxi behar dugula: ura, jatekoa, aterpea eta maitasuna. Daramagun bizimoduarekin uko egiten ari gara zoriontsu izateari. Agian, ez garelako ohartzen gure bizitza laburra dela. Agian, hilezkortasunaren fikzioan bizi garelako. Askotan, esperientzia dramatiko bat, minbizia edo istripu larri bat, behar izaten dugu honetaz guztiaz jabetzeko, gure balioak benetan aldatzeko".
Kafez betetako katilua eskutan hartu eta ordenagailu aurrean eseri naiz. Interneten nabigatzen hasi orduko ohartu naiz segika dauzkadala bezperan denda digitaletan ikusitako argazki kamera modelo berria, soilik 24 orduz erdi prezioan dauden zapatila koloretsuak eta, nola ez, hurrengo urteko oporretarako begiratzen egon nintzen itsasbidaiaren iragarkia, "haurrak doan, ez galdu aukera". Eta jakin badakit, zakur amorratua baino tematiagoak direla iragarkiok, eta Interneteko azken txokoraino jazarriko nautela, black friday, merry christmas, "yo no soy tonto" eta happy new year sales... Hilezkortasunaren fikzioaren izenean, amore eman eta egun bateko, astebeteko edo hilabeteko soldata klik alu batean xahutu arte.
Eta orduantxe akordatu naiz aspaldian ez naizela amarenera joan.