Ez dakit zehazki zenbat urte izango nituen, 12 edo 13 akaso, baina oso gogoan daukat komiki hark nola harrapatu ninduen erabat. A mi madre la mar zuen izenburua, Greenpeacek argitaratua. Grabatuta gelditu zaizkit liburu hartako irudi gordinak. Balea eta itsas-txakurren sarraskiak, itsaso eta airearen kutsadura eta arrisku nuklearra ziren gai zentralak. Telebistan tarteka ikusten genituen Rainbow Warrior ontziko aktibista haiek gomazko lantxetan baleontziei oldartzen. Heroi bihurtu ziren gutako askorentzat. Ingurumena zaindu beharraren nolabaiteko kontzientzia piztu ziguten; gero, gehienok behar baino gutxiago egin dugu gure etxe inguruan natura defenditzeko beharra izan denean.
Baina badator olatualdi berri bat. Hamabost urteko ikasle suediar Greta Thunbergek ostiralero greba egitea erabaki zuen iaz, klima aldaketa salatzeko. Gaztaroko egoskorkeria baino ez zela pentsatu zuten orduan gurasoek, irakasleek eta lagun gehienek, baina Europako gazteak kalera atera dituen mugimendu bilakatu da Gretaren ekina hilabete gutxiren buruan. Eta iritsi da Euskal Herrira ere. Azken urteotan pentsio duinen aldeko aldarriaren eta borroka feministaren agertoki mediatiko bihurtu den Bilboko udaletxe aurreko plazan ikusi ditugu gazteak Oteizaren arrautz itxurako eskulturaren bueltan elkartuta, haiek ere, jubilatuak eta emakumeak bezala, justizia soziala eta etorkizun duina erreklamatzen, finean. Taupada bereko hiru olatu. Denok aintzat hartuko gaituen mundu berri bat, edo akabo.
Oinetakoak erantzi eta hankak busti ditugu Zarauzko hondartzara iritsi orduko. Eguzkitan eseri gara gero, izozki bana eskuan hartuta. Kafe zaporeko krema miazkatzen dudan galdera etorri zait burura: zer leku izango ote duten hiru olatuek gainean dauzkagun hauteskunde kanpainetan. Jan dezadan izozkia, urtu baino lehen.