Eta hantxe egon naiz, bada, goxo-goxo urte hauetan guztietan, nire lerdokeriak bata bestearen atzetik botatzen; diskoen, liburuen, kontzertuen inguruan hizketan, edo Google Mapsa behar bezala maneiatzeko ditudan zailtasunen inguruko azalpenak publikoki ematen, besteak beste.
Orain aurrera eraman naute, korapilo baten erdian sartu naute, eta ez dakit, bada, korapilo hori askatzeko gai izango naizen. Aurrean egote horrek atzean nengoenean sentitzen ez nuen ardura sorrarazten dit, egia esan. Hemen aurrean egonda, badirudi ondo idatzitako editorial jakintsu bat idatzi beharko nukeela, baina, ezagutzen nautenek badakite, bada, ezetz, ez naizela gai halako kaka-nahasteetan sartzeko, eta editorializatzeko apustua egingo banu, hanka sartuko nukeela golkoraino; korapiloa askatu beharrean, oraindik eta gehiago estutuko nuke. Gainera, izenabizenen alboan doan argazkia ere aldatu beharko nuke horretarako, ez da eta serioa Iñaki Gabilondoren moduan aritzea Prince-ren disko batek eta betaurreko beltzek aurpegi zati handi bat estaltzen didatenean. Kontxo, nik Petti, Irazoki, Lenoir eta Berako kuadrillaren inguruko zerbait idatzi nahi nuen –zer ote darama hango urak herri txiki hartatik halako musikari puskak ateratzeko–, baina horretarako han atzean, iragarleen alboan erosoago sentituko nintzateke. Keba, orain aurrera eraman naute; ez dakit aldizkariko branka ote den hau –Beduolako lagunek hobeto jakingo dute hori–, baina branka ez bada, akaso bronkaren bat muntatuko dut atal honetan nagoela aprobetxatuta.
Zorionez zuentzako, eta niretzako –ez dezagun gezurrik esan, bekatua da eta–, beste iritzigile gehiago izango dira hemendik aurrera, eta haiek ere ariko dira beraien korapilo propioak askatzen. Orduan, zuen baimenarekin, aurrera eraman banaute ere, nire kontuekin jarraituko dut atzean egongo banitz bezala: inork esplikatuko ote dit zer duen Berako urak halako talentu pila sortzeko?