Alkateak bere zilborrari begirako ariketa bat eginez, batzuetan alderdikeriaz eta bestetan zuzenean gezurra erabiliz, diskurtso oldarkor batean hiru urte hauetan bere jarrera onena izan dela berretsi zuen udalbatzan, herritarrei hitza zergatik ukatuko dieten “azaldu” nahian. Eta berriz hauteskundeak irabaziz gero, gai honi dagokion bere asmoaren berri eman zuen: alkateari baimenik eskatu gabe kalea erabiltzen dutenen aurkako isun zerrenda bat onartzea, Mozal Ordenantza, alegia.
Beraz, tamalez, Zumaian dugun errezeta eskuin autoritarioak gai honen inguruan mundu zabalean erabilitako berdina da: “Herriarentzat onena dena da nik eta nire lagunek erabakitzen duguna. Ni naizelako alkatea. Ni, eta zuek ez”.
Kalea Guztiona Daren iritziak, orain dela hiru urte sortu ginenean eta orain berdina izaten jarraitzen du. Adierazpen askatasunaren mugak zeintzuk diren ezin du politikari batek erabaki bere bulegoan, eta are gutxiago eskaintzen duen konponbide bakarra baldin bada “berari baimena eskatzea” zer den onargarria eta zer ez erabakitzeko. Gai hau oso zaharra da, ertz asko dauka, eta, oinarrizko eskubideak tartean dauden gai guztietan bezelaxe, ahalik eta parte-hartzerik handiena bermatzea da garrantzitsuena.